Ook de start van april is prima. Ik kan goed met de droogte overweg, beter dan met de regen, haha.

Het maaien van de tuinen gaat ook weer prima. Iedere dag een stuk. En de honden genieten van hun fietstochtjes, alhoewel het fietsen met Doutzen en Berber op een lager pitje staat. Zelf denken ze nog dat ze net zo hard als anders kunnen rennen maar na een paar honderd meter, haha, is het tempo gehalveerd. Tja, dat krijg je als er buikjes gaan groeien.

De 10^e heeft Doutzen haar laatste herpes enting gekregen, uiteraard zonder traantjes, haha. En ik vind het niet meer verantwoord dat ze nu nog mee gaat te fietsen. Ze is zwaar en ook al val ik haast van de fiets met dat tempo, hihi, ze moet wel alles meeslepen.

Dus mag zij mee te wandelen. Niet mijn favoriete bezigheid maar ik heb het er wel voor over.

Na het weekend ga ik ook de studeerkamer voor de eerste dame klaar maken. Ik hoop dat ze samen in deze kamer kunnen. Voor mij wel zo handig. Mocht het niet gaan dan verbouw ik de kamer, haha, zodat er vrede op aarde is en blijft. We gaan het beleven.

Het weer denkt ineens dat het weer winter gaat worden, koude poolwinden hier en dus de verwarming omhoog en de deur weer dicht. Gelukkig duurde dit maar twee dagen, inmiddels heb ik vandaag lekker gefietst met de honden en was het 21 graden, verrukkelijk.

Doutzen is af en toe best wel wat ongemakkelijk en het eten word ook moeilijker. Gek genoeg wil ze wel brokjes maar dan met zo een pakje nepvlees van Pedigree Pal er over. Het is wat met de zwangere dames, haha. Gelukkig doet Berber nog niet aan de gekkigheid mee.

Vandaag heb ik de studeerkamer voorzien van een grondbox, werpmand en warmtelamp. Ook staan de handdoeken klaar. Nu is het wachten op het vervolg. In principe kunnen ze iedere dag komen, sssssspannend hoor. En ja hoor, op 16 april wilde ze geen eten meer en werd er volop gehijgd. De onrust ging over in de volgende dag. Vanaf middernacht kwam ze telkens bij m’n bed om mij mee naar buiten te nemen, haha, uiteraard sliep ik niet, maar rusten is ook belangrijk. Ik denk dat we wel 15 keer in de tuin gewandeld hebben, soms met wat motregen. Inmiddels was het 17 april en om kwart voor vijf hoorde ik een kreet van Doutzen daarop vloog ik toen m’n bed weer uit want dit hoorde er op dat de eerste pups geboren was. En inderdaad, die had ze in een mand gekregen en was van de shock zelf in haar werpbed gegaan. Ze snapte er niets van. Dit duurde niet meer dan een halve minuut want toen ik de pup bij haar neerlegde zag ik haar moeder worden. Dit is elke keer weer een groot wonder om te zien. In het eerste uur waren er vier pups geboren. Ik moest oppassen want één keer persen en dan lagen ze er achter. Van mij verlangde ze dat ik ze onder haar neus legde, haha, want ze kon toch niet bij haar andere baby’s vandaan, zucht. En ze heeft me goed afgericht dus…….

Daarna deed ze het wat kalmer aan, ongeveer ieder uur eentje. En zo kalm blijven, heerlijk. Ook de nacht ging prima, we hebben beide bij-geslapen, hihi. Ook de andere honden heb ik niet gehoord, die waren er wel niet bij maar door al het heen en weer geloop hebben die ook geen oog dicht gedaan die nacht.

We zijn nu twee dagen verder en iedereen doet het goed. Doutzen vind het ook goed dat de andere honden nu kijken, eerst niet maar dat is alweer over. En ik heb nu ook Berber haar box neergezet in de studeerkamer. Omdat Doutzen het goed vind kunnen ze naast elkaar zitten. Voor het gemak is dit wel heel fijn. Het duurt nog een paar dagen met Berber maar klaar is klaar.

Ook buiten vind Doutzen het goed dat de andere honden bij haar lopen. Ik zie haar wel eens vuil naar ze kijken maar zeg er dan even wat van en dan is het weer goed, grijns. Tuurlijk blijf ik er wel bij als ze met andere honden buiten is want de hormonen kunnen altijd onverwacht opspelen.

Inmiddels konden de kleinkinderen niet meer wachten om de pups te zien, dus mogen ze om de beurt even komen ze te aaien. En Doutzen is vreselijke blij om hun te zien, ze geniet er duidelijk van.

Ook is ze net weer mee geweest een kleine wandeling op het fietspad te maken. Even wat anders en daar was ze aan toe.

Het wachten is er nu op wanneer Berber onrustig gaat worden, ook haar ruimte staat klaar, gezellig naast elkaar maar wel met een kleed er tussen zodat ze elkaar niet kunnen zien, haha, je weet maar nooit.

Ik heb het nog maar amper opgeschreven of vlak voordat ik op bed zou gaan, 24.00 uur, zie ik ineens dat Berber aan het persen is. Ze heeft gedurende de dag geen tekenen van onrust laten zien. Dus het slapen maar vergeten en samen met Berber in de studeerkamer zitten en kijken wat er gebeurd. Nog geen 10 minuten later ligt er een pup!. Beiden zijn we verbaasd, Berber nog het meeste want zij weet niet wat dat voor ‘ding’ is, haha. Na wat kijken, ruiken en likken snapt ze het. Ze eet keurig de nageboorte op en dan ineens is ze moeder. Weer zo een bijzonder moment om mee te maken. En dan zet ze de sokken er in, haha. Binnen vier uur liggen er zes prachtige pups bij haar. Allemaal mooi getekend en flink. Wat een verrassing om de dag mee te beginnen. En weer zijn de dames in de meerderheid, vijf teven en één reu. Om half vijf heb ik nog snel een paar uurtjes slaap genomen want alles was hier in rust en die rust kon ik ook wel gebruiken. In de dagen er na zie ik ze groeien, net als het nest van Doutzen zijn ze flink en krachtig. De dames hebben mij enkel nodig voor het schoonmaken en vooral voor de hapjes. Er wordt hier dan ook heel veel eten weggewerkt. Zij zetten het wel weer om in melk voor hun pups. Na een dag of vijf heb ik nummer negen van de pups van Doutzen verplaatst naar de buurvrouw, haha, zij had nog wel een speen over en bij haar eigen moeder was er eigenlijk eentje te kort. Gelukkig vatte Berber dit prima op en nu heeft zij dus een gastpup erbij liggen, haha.

De oudste pups zijn nu net twee weekjes, 1 mei, jong en de jongste pups net één week.

 

Het was me wel het maandje. Maar ik heb er van genoten om dit weer mee te maken.

Voor nog twee teefjes en één reutje zoek ik nog hun gouden huisje. Welke? Geen idee dat komt later wel als de nieuwe baasjes met de pups komen kennismaken. Dan mogen ze er drie uitzoeken en ga ik in de komende weken kijken naar het karakter.

Hier blijft er ook eentje, uit het nest van Doutzen en Ivo. Welke? Geen idee, dat wordt pas beslist tussen de zevende en achtste week. Met zoveel prachtige teefjes is het nog moeilijker om een keuze te maken, haha.

 

Tot de volgende maand. Volg ons maar op facebook onder de naam: Welsh Corgi Cardigan Kennel Courtly. Daar komen dagelijks foto’s te staan.