Het is alweer oktober. Het weer is nog steeds om te zoenen, je waant je in het voorjaar, helaas zijn de voorspellingen minder mooi. Ik hoop dat ze het bij het KNMI nu net zo fout hebben als bijna het hele jaar hier voor het hoge noorden, haha.

De honden genieten nog steeds van de tuinen en ik ben nog steeds aan het hobbyen, lees: grasmaaien, grijns.

Ook is Ivo hier een paar keer geweest. Uiteraard was Scott buiten zicht en buiten bereik, haha. Maar hij heeft heerlijk gespeeld met de andere dames. Vooral Gwenn was heel blij om haar vader te zien. Nadat hij z’n ‘werk’ gedaan had met een schone jonge dame kon hij weer in Den Andel gaan uitrusten, haha.

Hier is het tijd om de tuin een beetje meer winterklaar te maken. Uiteraard heb ik vijf goede hulpen om me heen die er voor zorgen dat alles langzaamaan gaat, zucht.

Maar de lol is groot als ik ook achter de schuur aan de gang ga met allerlei karweitjes. Daar mogen ze dan ook bij zijn en hebben ze een halve hectare om op te donderjagen. Dan heb je geen last van de Eenrumer jeugd, haha. Het jongste spookje is ook mee geweest naar haar IJslandse vriendinnetje. Daar hebben ze heerlijk in de tuin gespeeld en later de speelgoeddoos geplunderd. Omdat er ook drie kleinkinderen bij waren hadden de beide pups goed publiek. Het hele stel was bekaf toen we weer terug waren.

Een paar dagen later kwam het IJslandse vriendinnetje bij Gwenn op bezoek, beide dames hebben knap de ‘beest’ uitgehangen, haha, daar had ik later geen kind meer aan. En ze is op visite geweest bij haar opa Maxwell en nicht Suzan. Die hebben ook een prachtige tuin en daar kon ze heerlijk met hen in ravotten. Ook was er een Shelty van de partij, die vond haar eerst maar niets, een druktemaker, haha, maar later waren ze beste vriendjes. En een paar dagen later was de dwergpincher hier weer een kort dagje, die kan ze snel dat kan geen cardigan bijbenen. Maar daar hebben ze een ander truckje voor. Ze wachten tot ze weer voorbij komt racen en proberen haar dan in de bocht onderuit te halen. Helaas voor de cardigans lukt dat ook zelden want Daisy springt gewoon over ze heen, haha.

Omdat het nu zo vroeg donker is willen ze graag in de avond nog een poosje in de schuur spelen. Dan vieren ze daar een feestje en als het dan rustig wordt liggen ze heel tevreden met hun speelgoed op een deken of op hun banken. Tot nu toe doet Gwenn nog geen poging om op de banken te springen en in huis zorg ik er voor dat het op commando niet mag.

In Winsum was de Baistemarkt en daar ben ik met Gwenn heen geweest. Zoveel mensen had ze nog nooit gezien. Vooral de kinderen waren in trek. Maar het lawaai van de muziek daar was ze niet blij mee. Dus hebben we dat zoveel mogelijk gemeden.

De volgende dag mocht ze met haar grote voorbeeld Fiona eerst naar het park in Eenrum, daar hebben ze heerlijk door het bos gestruind en de kippen en hertjes bekeken, toen op naar Winsum want er moest voor hen wat ingekocht worden. Gelijk maar even de beide dames gewogen en dat zag er netjes uit. Na nog een rondje winkel waren ze er wel klaar mee en zijn we weer naar huis vertrokken. In de avond had Scott nog een amoureuze ontmoeting met een schone rooie, haha, voor hem ‘appeltje-eitje’. Gelukkig mag ze over een paar dagen nog een keer komen. Dat vind hij echt niet erg.

De herfststormen zijn hier nu bezig. Alles wat de sloot in kan waaien is verwijderd en de planten zijn in het tuinhuisje geplaatst. De honden vinden het prima, totdat er weer een bak water uit valt. Dan zie ik ze staan voor de keukendeur en vluchten ze naar binnen, haha.

Ik geef ze geen ongelijk want dat is bepaald niet lekker.

Op het laatste fietstochtje van de maand had ik moordneigingen naar de dames. Ik was met Berber, Doutzen en Fiona lekker aan het fietsen tot ze ineens ergens een hond hoorde blaffen. Toen ik omkeek zag ik inderdaad iemand fietsen met twee mechelaars. Nu hebben mijn honden nogal een broertje aan deze honden dood. Geen idee waarom maar het is zo. Voor ik het wist zette Doutzen de aanval in met de beide anderen op haar hielen. Roepen hielp niets, fluiten hielp niets en met de fietsbel rinkelen ook niet. Ze waren doof…………….en helaas niet blind. Goede raad is op zo’n moment duur maar de twee mechelaars hadden gas op de plank en dan is het fijn dat onze honden de helft kortere pootjes hebben, haha. En ze hadden een flinke voorsprong. Maar ja, waar gaan ze heen en wanneer stoppen mijn idioten? Gelukkig had het baasje van de mechelaars haast en bleef het tempo hoog. Inmiddels was ik terug gefietst naar huis en passeerde ze daar. Maar geen cardigans. Ik eens kijken en ja hoor, de dames hadden de jacht na ongeveer anderhalve kilometer opgegeven en waren teruggerend naar waar ze mij achter gelaten hadden. Daar stonden ze aardig dom te kijken omdat ik er niet was. Met het stoom uit de oren ben ik ze toen tegemoet gegaan en wonder oh wonder, de oren van de dames waren weer open want ze kwamen op mijn gefluit er aan. Tja, toen zijn we maar terug gegaan want die hadden hun kilometers voor de dag wel gemaakt.

Het zal wel in de lucht zitten dat de dames ‘tijdelijk’ doof zijn want de andere dag zouden ze zo ook naar een fietser willen rennen die minstens een kilometer ver weg was. Daar kon ik op tijd een stokje voor steken door Doutzen snel aan te lijnen. Toen bleven de oren van de beide andere dames wel open.

Met vliegende vaart deze maand uit, ik ben benieuwd wat er de volgende maand weer gaat gebeuren, tot dan………………….